21.ULLAGRIN, CZYLI DROGA KU MORZU...

Wysłany: Pią 15:15, 23 Mar 2007

[kroczek po kroczku - ciąg dalszy powolutku powstaje... choć bardzo powolutku Neutral

praca pochłania mi obecnie codziennie około 10-12 godzin więc na resztę życia pozostaje mi na prawdę niewiele...
chociaż zainteresowanie moją prozą wśród was ostatnio mocno zelżało, to jednak wrzucam w dalszym ciągu - może ktoś się skusi Wink

a zatem kolejny kroczek uczyniony...
choć droga przede mną bardzo daleka...

* * *

Thurgon prawdziwie nie mógł się nadziwić temu, co się w ostatnich dniach podziało. Wpierw gościł u największego z pradawnych magów - najwięcej cenionego wśród krasnoludów, Władającego Skałami Urkhaza, zwanego przez ludzi Ortanosem. Na własne oczy mógł obejrzeć i zwiedzić jego niezwykłą siedzibę będącą urzeczywistnieniem najwybujalszych krasnoludzkich marzeń o skalnych budowlach, czym nie mógł poszczycić się żaden ze znanych mu synów Khazadara.

Nadto Daemar sam zaproponował mu wspólną wyprawę, uchylając przy tym rąbka tajemnicy co do jej celu. Bardzo rad był z tego powodu, bowiem pomimo iż nie był Khazdem, czuł się nim. Był wygnańcem, jednakże wśród ludzi żyć nie potrafił, ani nawet nie chciał, toteż jego miejscem mogła być tylko tułaczka. Z Daemarem czekała go podróż do Haerunu po środku skutych lodem rubieży Faernanu, mroźnej ziemi erimów. Najgorszy cel z możliwych dla każdego krasnoluda, jakiego Thurgon znał i jakim do niedawna sam siebie mienił. Teraz jednak takowa wizja mu nie przeszkadzała. Może nawet była mu w pewnym sensie na rękę...

Dodatkowych chęci dodawał mu także obecny sposób podróżowania, nie będący już końskim grzbietem, rozpadającą się tratwą, ani erimską łódką. Był na tyle dziwaczny, iż początkowa awersja do niego przerodziła się u krasnoluda w pewną odmianę entuzjazmu...
Kiedy bowiem wyruszali z Kolen Sirnu, Ortanos postanowił przyspieszyć ich podróż i swymi mocami przyzwał najcudaczniejszego stwora, jakiego Thurgon mógł sobie wyobrazić. Z piasków, żwirów i kamieni uformowało się coś na kształt wielkiego jaszczura, z wyglądu przywodzącego nieco na myśl Saurosa. W pewnym stopniu musiał być też podobny do kamiennych golemów, o których zasłyszeć można było w wielu starych legendach, gdyż jego cielsko było równie nieżywe, jak ziemia, po której zwykli stąpać. Mimo to jakimś sposobem dosiadali teraz jego grzbietu, podczas gdy on, niczym całkowicie żywa i żwawa bestia niósł ich posłusznie we wskazanym zawczasu kierunku, i to z prędkością nieznacznie tylko ustępującą końskiemu kłusowi, co, zdaniem Thurgona, było iście niezwykłym wyczynem, jak na taką poczwarę.

Wedle szacunków Daemara, owym niezwykłym tempem winni byli dotrzeć do Ullagrinu nie dalej, jak drugiego dnia od opuszczenia Kolen Sirnu. Jedynym mankamentem całej tej wyprawy było nieznośne kołysanie towarzyszące każdemu krokowi stwora, do którego Thurgon z trudem się przyzwyczajał. Wielkim trudem...

Nie trzymali się traktu, aby ominąć nadmiernie ludne okolice, oraz by nie wzbudzać zbytniego zainteresowania swoim skądinąd nietypowym rumakiem, niemniej jednak przed wieczorem drugiego dnia udało im się dostrzec przed sobą sylwetkę miasta. Rozciągało się ono wzdłuż morskiego klifu zatoki Noritiaren u podnóża skalistego Taredasu. Ze środka pierścienia obwarowań wznosił się w górę potężny ziggurat zwieńczony u szczytu latarnią, której magiczny blask rozświetlał całą okolicę i czuwał nad bezpieczeństwem podróżników i marynarzy. Ziggurat Nurima był jedną z najstarszych budowli w tej części świata, a swoją historią sięgał pradawnych dziejów Wojny Baernatoth, przez co pojawiał się w niezliczonych legendach i podaniach dotyczących historii tych ziem.

Jedna z nich opowiadała o powstaniu owej latarni, jako wielkim krasnoludzkim grobowcu, inna traktowała o cudownym źródle światła bijącym z jej szczytu, a jeszcze inna mówiła o związanej z nim przepowiedni Naina Wielkiego – pierwszego władcy krasnoludów w Rozległych Krainach. Głosiła ona, że dopóki latarni nie pochłonie ziemia, miasto i sąsiadująca z nim twierdza Ghurdur istnieć będą niezdobyte i niezłomne.

Wiele było rozmaitych bajań i dziwów, którymi czasem dzieci do snu układano, więc mało kogo obchodziło ile w tym wszystkim prawdy, a ile bujdy. Ziggurat jednakże przez wieki, a nawet tysiąclecia stał twardo i niewzruszenie na ziemi i nic nie wskazywało na to, by w najbliższym czasie miał się pod jej powierzchnię wybrać, toteż nijak nie było sposobu na sprawdzenie prawdziwości rzekomego proroctwa...

Zapadał zimny i wietrzny zmrok, kiedy Daemar zadecydował, iż czas odesłać ziemnego stwora i wkroczyć do miasta na własnych nogach. Okazało się to jednak nie aż tak proste – zwłaszcza dla krasnoluda, który nie był przyzwyczajony do długich podróży na grzbietach wszelakich, a zwłaszcza tak dziwacznych stworzeń. Długo potrwało, zanim wytrzepani i wyhuśtani na wszystkie strony odzyskali zdolność utrzymywania pozycji pionowej bez korzystania z dodatkowych podpór w postaci drzew, bądź kostura. Thurgon wydawał się Daemarowi nabrać wyjątkowo blado-zielonej barwy na twarzy, a mętny wzrok i cykliczne beknięcia dawały dobitnie do zrozumienia, że jego żołądek wciąż żyje falującym rytmem gadzich kroków...

Tak oto zwolna dotarli do przebiegającego nieopodal traktu, zmierzającego w prostej linii do wrót Ullagrinu. Pomimo zapadającego zmierzchu, wciąż nie brakowało na nim kupców i podróżników ciągnących z bliższych, lub dalszych stron Aneratu.

dawno nikt tu nie zagląda i aż szkoda bo jest co czytac . Kolejny ciekawy fragment

Ja muszę pochwalić się, że całość już dawno przeczytałam Smile

szykuję dużą recenzję ^^ o ile Orgrima to nie przeraża Smile

hm - powiedzmy że już zacząłem dygotać... ze zniecierpliwienia Very Happy

Wszystko w swoim czasie Orgrimie Smile

ehh... znowu ta cierpliwość... Neutral

(to pochodna cierpienia...) Wink

Czasami warto jest poczekać...e tam cierpienia...jak dasz mi jeszcze troszkę czasu, to będziesz miał, co poczytać...powiem tylko tyle, że poprawek języka tekstu nawet nie sugeruję ^^, drobne stylistyczne i gramatyczne Smile

tyle o sprawach przyziemnych (na razie), recenzja treści będzie bardziej rozbudowana Smile